Mentoravond

Een voor een komen ze het lokaal binnen. De een lichtjes voorover gebogen, schuchter groetend. De ander met brede armgebaren luid redenerend. De een zit al een kwartier voor aanvang in het lokaal, de ander komt grappen makend over ‘briefjes halen’ te laat binnenwandelen. Fascinerend blijft het, zo’n mentoravond.  Het heeft iets magisch. De deur van de school lijkt op zo’n avond voor ouders een soort tijdmachine. Met een stap over de drempel stappen ze zo 25 jaar terug in de tijd, en dat ligt niet eens alleen aan het interieur van de school.  Ook mijn eigen herinneringen aan de middelbare school zijn nog zo concreet dat ze een plek lijken te vormen in mijn hoofd waar ik met een vingerknip naar terug kan keren.  Zo zal het ook voor veel ouders zijn. De een was het mooiste meisje van de klas en kijkt vol plezier terug. De ander werd gepest en kan nauwelijks terugdenken aan de middelbareschooltijd.

Enkele ouders hebben zelfs op dezelfde school gezeten.  Zouden ze de naam van hun geheime liefde in een van de pilaren in de aula hebben gekerfd, schoolbankje gekerfd, ze zouden hem zo nog terug kunnen vinden. Ook voor mij als mentor zijn het altijd bijzondere avonden. Dat verlichte lokaal, terwijl het buiten donker is zorgt voor een soort melancholie. Zo’n avond heeft een heel andere dynamiek dan een schooldag. Ik geniet ervan.

Vanavond is het weer zover. Ik mag daar als mentor de ouders van mijn leerlingen ontmoeten. De mentoravond wordt altijd goed bezocht. Van bijna alle leerlingen is in ieder geval wel een van de ouders aanwezig en het worden na een voorzichtig begin eigenlijk altijd heel gezellige avonden, waarschijnlijk onder andere door dat ‘De Reunie’ gevoel als ze aanschuiven in de schoolbanken.

Ik vertel de ouders over de introductiedag, over mijn ervaringen in de klas de eerste weken.Ik leg uit dat er veel van de leerlingen gevraagd wordt in de derde klas. Dat de overgang van klas twee naar drie niet onderschat moet worden. Dat de leerlingen toetsweken krijgen, waardoor er echt goed gepland moet worden en dat de leerlingen daar hulp bij kunnen vragen. Ouders stellen vragen, die worden beantwoord door andere ouders met oudere kinderen op school of door mijzelf.

Al een aantal jaren bedenk ik na die mentoravond dat je dat contact met ouders eigenlijk in stand wilt houden, gedurende een jaar. Maar eigenlijk lukt dit nooit echt.  Dit jaar ga ik iets nieuws proberen. Ik start een facebookgroep voor de ouders van de klas. Ik deel er belangrijke informatie, praat ouders bij over op handen zijnde toetsweken of andere belangrijke data. Ouders kunnen laagdrempelig vragen stellen over allerhande zaken en ik kan verhalen vertellen over de klas, foto’s laten zien van bijzondere momenten in de les.

Nu mijn dochtertje naar de basisschool gaat, realiseer ik me meer dan ooit dat het heel fijn is om op de hoogte gehouden te worden van wat er in de klas allemaal gebeurt. Iedere week krijg ik een mail van de juffen van Floor, waarin staat wat er die week allemaal is gebeurd.  Op de middelbare school waar ik werk, ken ik maar weinig docenten of mentoren  (mezelf incluis) die zo samen met ouders op proberen te trekken in het begeleiden van de leerling tijdens de schoolloopbaan.

Ik hoop dat het mij dit jaar lukt om daar meer invulling aan te geven, onder andere door het gebruik van de facebookgroep, maar uiteindelijk natuurlijk vooral doordat ik me blijf realiseren dat dit gezamenlijk optrekken de kans op slagen van de leerling doet toenemen. Een hele reeks aan onderzoeken heeft dit voor zowel basisonderwijs als voortgezet onderwijs duidelijk gemaakt.  Boeiend om te lezen in dat kader is het e-book van het CPS over ouderbetrokkenheid 3.0.
Het vergroten van ouderbetrokkenheid is niet meer gaan communiceren vanuit school. Het is in de dialoog met ouders en leerling de begeleiding bieden die nodig is. Daarin kan en zal mijn school nog mooie stappen zetten. Maar daar hoef ik niet op te wachten.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=19JAIUeunFI]