De stilte van een leeg lokaal

De leraar drukt zijn sleutel in het slot, draait, duwt de deur met een hand zachtjes open en vindt in een vloeiende beweging de lichtschakelaar. Het tl-licht knippert aan. Kalm stapt hij de ruimte in. Het is stil. Stilte is afwezigheid van geluid, denkt hij, dus is er niet veel stiller dan de stilte van een leeg lokaal. Vlak voor de eerste rij met tafels blijft hij staan en staart voor zich uit. Hij tilt zijn tas traag voor zijn lichaam langs en laat hem landen op een van de wankele tafeltjes. Zijn handen rusten even op het koele leer. Dan wandelt hij tussen de rijen door tot achterin het lokaal. Zijn vingertoppen raken ieder tafeltje even aan. Langzaam komt hij tot zichzelf, kijkt naar het stof dat op zijn vingers achterbleef. Vlak voor het raam houdt hij stil. Zijn adem beslaat het koude glas. Met zijn hand heft hij de hendel van het kantelraam. Voor het eerst in maanden glijdt er frisse lucht naar binnen.

Ooit zal de eerste leerling hier weer naar zijn tafeltje lopen, hem vriendelijk begroeten. Een jongen zal zijn tas neersmijten en grijnzend tegen hem beginnen over de manier waarop Ajax dit jaar de championsleague bereikte. En PSV niet. Spelen zal hij voor hem, dat hij er goed ziek van is. En stiekem genieten zal hij van de glinstering in zijn ogen. Het zal hem opvallen dat dat ene meisje zo moe en lusteloos voor zich uit staart. Dat ze dunner is geworden. Dat ze uiteindelijk haar armen op haar bureau legt en haar hoofd erop laat rusten. Hij zal zich zorgen maken, maar haar even laten en hij zal haar na de les vragen te blijven wachten. Waarschijnlijk zal ze zeggen dat het niets is. Dat het heus wel gaat. En hij zal weten dat dat niet zo is. Blikken van verstandhouding zal hij weer wisselen. Er zal in een minuut weer meer interactie plaatsvinden dan in 10 weken schermtijd daarvoor.

Anderhalve meter. Maximaal twee bezoekers. Eenrichtingsverkeer.

De leraar houdt niet van regels, wel van woorden en van zin.
Dus zullen er weer boeken op de tafels liggen, broodjes tussen de verwarmingsbuizen en propjes op de grond. Er zullen jongens stiekem chips eten, hard werkend aan hun opdrachten.
De leraar zal weer van heel veel dingen kunnen doen alsof hij het niet zag.

Dan schrikt hij op. Een harde tik in een verwarmingsbuis.
De leraar tekent met zijn vinger een ‘z’, een ‘i’ en een ‘n’ op de beslagen ruit.
Glimlacht wat. En veegt dan langzaam met zijn vlakke hand de letters van het glas.
Nog even, dan zal het weer zijn zoals het was.


Recente berichten

Tags

Geschreven door:

Wees de eerste om te reageren

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *